علیه فاشیسم مذهبی طالبان و حامیان امپریالیست آن‌ها به‌پاخیزیم

۲۵ نوامبر، روز جهانی محو خشونت علیه زنان، تنها یک روز نمادین نیست؛ فراخوانی است برای همبستگی بین‌المللی تمامی زحمتکشان در برابر نظامی که ستم بر زنان را ابزاری برای انباشت سود و تفرقه‌اندازی در صفوف کارگران قرار داده است. این روز، یادآور مبارزه‌ای طبقاتی است که در هسته‌ی جامعه سرمایه‌داری و پدرسالار جریان دارد.

خشونت علیه زنان، پدیده‌ای صرفاً فرهنگی و محدود به یک جغرافیه یا ملت خاص نیست. این خشونت ساختاری و سیستماتیک است که ریشه در نابرابری‌های اقتصادی نظام سرمایه‌داری دارد.

زنان کارگر و زنان تحت ستم به خاطر رهایی از نابرابری طبقاتی و نجات از انواع ستم‌ها به آگاهی طبقاتی و در سطح ملی و بین المللی به همبستگی نیاز دارند.

در حالی که اصل مبارزه زنان و مردان کارگر و زحمتکشان بر مبارزه طبقاتی استوار است، باید از هر فرصتی برای پیش‌برد مبارزه مشخص علیه نابرابری‌های جنسیتی در نظام سرمایه‌داری بهره برد. مبارزه برای پایان دادن به آزار جنسی در محیط کار، تأمین مرخصی زایمان با حقوق، ایجاد امکانات مراقبت از کودکان و برابری دستمزدها، جبهه‌های ضروری نبرد بزرگتر برای الغای مالکیت خصوصی بر وسایل تولیدی و سرنگونی نظام طبقاتی است. مبارزه دموکراتیک ضمن آن‌که آگاهی می‌آفریند و متحدان کارگران را افزایش می‌دهد، بالفعل در خدمت مبارزۀ سوسیالیستی روند پیروزی انقلاب را سرعت می‌بخشد.

امروز یکی از بارزترین و وحشیانه‌ترین چهره‌های آپارتاید جنسیتی را در افغانستان شاهدیم. طالبان؛ که طی معامله‌ای با آمریکا در ۲۰۲۱ به قدرت رسیدند، بیش از چهار سال است که زنان و دختران را از حق تحصیل، کار و مشارکت اجتماعی محروم کرده‌اند. آن‌ها از زنان باسواد و خود کفا می‌ترسند، چرا که می‌دانند زنان آگاه و خودکفا هرگز یوغ بردگی پدرسالارانه و استثمار طبقاتی را نمی‌پذیرند.

در شرایطی که طالبان به‌طور سیستماتیک حقوق زنان، حقوق بشر و حقوق مدنی مردم افغانستان را نقض می‌کند، کشورهای مدعی دفاع از حقوق بشر و حقوق زنان به‌جای حمایت از زنان افغانستان، به طالبان امتیاز می‌دهند و روابط سیاسی و تجاری با آن‌ها برقرار می‌کنند. این رفتار، ماهیت واقعی امپریالیسم و سیاست مزورانه‌ی کشورهای به اصطلاح دموکراتیک را آشکار می‌سازد: حقوق زنان تنها زمانی برای آنان اهمیت دارد که به‌عنوان ابزاری برای فشار دیپلماتیک یا توجیه مداخلات نظامی کاربرد داشته باشد. وقتی پای منافع اقتصادی و ژئوپلیتیک در میان باشد، جان و آزادی میلیون‌ها زن افغان قربانی مصلحت‌ها می‌شود.

در حالی‌که کشورهای امپریالیستی و قدرتمند به‌خاطر تسخیر بازارها، غارت منابع و تحکیم هژمونی‌ خود جهان را به‌سوی نابودی می‌کشانند، مسأله‌ی زنان افغانستان به فراموشی سپرده شده است. آنان می‌کوشند تا وحشتی که بر نیمی از نفوس افغانستان- زنان- از سوی طالبان اعمال می‌شود را عادی جلوه دهند. واضح است که گروه زن ستیز طالبان، محصول توافق‌های پشت‌پرده قدرتمندان جهانی است و اکنون نیز ادامه‌ی حضورشان با سکوت رضایت‌مندانه‌ی «جامعه بین‌المللی» ممکن شده است.

این بی‌عدالتی تنها در عرصه‌ی سیاست کلان محدود نمی‌شود؛ بلکه هر روز بر پیکر زنانِ افغان نقش می‌بندد. در همین ماه نوامبر، یک زن باردار در ولایت هرات به جرم نپوشیدن برقع، از ورود به شفاخانه منع شد. در نتیجه، او بیرون از شفاخانه از درد زایمان به کما رفت و نوزادش جان باخت. این یک قتل است - قتلی که نه توسط یک فرد؛ بلکه توسط یک سیستم زن‌ستیز انجام شد. این فقط یکی از نمونه‌های صدها تراژیدی است که روزانه در هر شهر و روستای افغانستان رخ می‌دهد. این تراژیدی چهرۀ واقعی رژیمی را نشان می‌دهد که از حمایت سیاسی و مالی آمریکا و قدرت‌های بزرگ برخوردار است.

زنان معترض و آگاه افغانستان با سپری شدن چهار سال حاکمیتِ وحشت طالبانی با تجربه دریافته اند که نباید منتظر هیچ معجزه‌ای بود. باید با اتکا به نیروی مستقلانه‌ی خویش و در همبستگی با زنان کشورهای منطقه و جهان مبارزۀ قاطع را هم علیه فاشیزم مذهبی و زن ستیزانه‌ی طالبان و هم حامیان امپریالیست‌شان به پیش برند. زنان افغان هرگز در برابر زور و سرکوب تسلیم نخواهند شد.